Een fragmentje uit 'De wilde stilte':
Wees niet ‘voorzichtig met traplopen’ maar ren naar boven, zo hard als je kan, zonder angst voor tikkende klokken en verstrijkende tijd. Niets kan worden gemeten in tijd, er is alleen verandering. En verandering is altijd binnen handbereik, want het is een kwestie van kiezen.
Ik sloot mijn ogen en liet de geluiden komen, de stem komen. Rustig en verstild in een opstijgende wind ruisend tussen de rotsen, in helder water dat door zonlicht valt, in de kreet van een meeuw tegen het klif, ergens voorbij de vage grens tussen water en lucht. Het geluid van de bladeren als ik in de takken van de wilg hing of gehurkt in het donkere bos zat. Hij was er altijd geweest, fluisterend met de woelmuizen in de sloot en met de reeën op de berghelling, blaffend met de zeehonden op de mistige landtong. De stem achter dit alles…
…een geluid voorbij verbintenis of bezit.
Het gonzen van deeltjes
vibrerend op levensenergie.
De stem van de
slaande
kloppende
wilde stilte
van de aarde.
De stem
van…
thuis.