Ter gelegenheid van het 300-jarig bestaan van de Vermaning in Krommenie heeft Annelies Soomes een beeld gemaakt voor de kerkruimte. De opdracht was om verleden en toekomst van de doopsgezinden in Krommenie/Knollendam te symboliseren.

Eerst volgt een korte toelichting bij vorm en techniek, daarna over de inhoud van het beeld.

Over vorm en techniek

Het beeld zelf is gemaakt van brons. Het staat op een sokkel van dolomiet, dat is een soort natuursteen die zij met de hand gepolijst heeft, waardoor kleur en tekening van de steen beter tot hun recht komen. De bronzen vorm doet denken aan een zeil, de titel is dan ook: 'Vandaag hijsch ik het zeil'.

Het beeld is een speciaal soort reliëf, niet het traditionele reliëf dat aan een muur hangt. Dit reliëf kan zowel tegen een achtergrond als in de open ruimte staan. De figuren zijn semi-abstract, herkenbaar, haast een beetje schilderachtig. Je ziet menselijke vormen in verbondenheid, en de doopsgezinde symbolen: de duif, de zon en het lam en de suggestie van een kruis. Er is beweging in het beeld, beweging vooruit, maar ook naar boven gericht, naar het licht.

Aan de voorkant liggen de figuren op de oppervlakte, aan de achterkant liggen ze erin, als in een inscriptie.

Over de inhoud

Bij het nadenken over de manier waarop aan verleden en toekomst vorm zou kunnen worden gegeven - wat was en is nou typisch doopsgezind - kwam Annelies steeds weer uit bij het oude, maar nog steeds ontzettend populaire lied 'Ik voel de winden Gods vandaag'. Zij probeerde een aantal ontwerpen, maar het lied bleef maar door haar hoofd spelen. Ze moest kennelijk iets met dat lied, een lied dat doopsgezinden over de hele wereld - tot in Oeganda toe - zo na aan het hart ligt en dat vandaag de dag nog steeds graag gezongen wordt bij doop, huwelijk, begrafenisdiensten, maar ook met Pinksteren.

Toen zij - als nieuwkomer in de Vermaning - de titel van het lied voor het eerst hoorde, kreeg zij bijna de slappe lach van zoveel oubolligheid. Maar tot haar verbazing was ze al meteen enthousiast aan het meezingen en is het een van haar lievelingsliederen geworden.

Het lied spreekt sterk tot de verbeelding. Het leven wordt erin bezongen als een wilde hoge zee.
Op de golven van de tijd raken we, heen en weer geslingerd, gedesoriënteerd.
Maar Christus reist mee (strofe 1). Ondanks de stormen des levens garandeert hij een behouden vaart.

De geschiedenis van het lied sprak haar echter nog meer aan en gaf de doorslag. Hier moest het beeld over gaan. Op de van oorsprong Noorse volksmelodie schreef de dichteres Jesse Adams, geboren 1863) de tekst. Zij was lid van het Genootschap van Vrienden in Engeland en was dus een Quaker. Zij schreef het lied na een lange, vermoeiende periode gewerkt te hebben als lerares. Haar progressieve levenshouding bracht veel teleurstelling met zich mee en ze vergeleek het als een roeier die tegen de stroom in roeit zonder het gevoel te hebben veel verder te komen. Ze werd getroost door wat meer op de leiding van Gods Geest te vertrouwen in ruil voor je eigen investeringen die vaak uitlopen op teleurstelling en het gevoel van falen.

Vooruitgang boek je pas als je zoiets doet als 'het zeil hijsen', in afwachting van de onzichtbare kracht van Gods Geest, die je inspireert om door te gaan, zegt Jesse Adams. Het zeil hijsen betekent actie, een daad stellen, geen woorden maar daden.

Wanneer we de zeilen gehesen hebben, dan kunnen we de windkracht omzetten in beweging, in de richting die we willen gaan.

De titel van het beeld is dus 'Vandaag hijsch ik het zeil'. Het symboliseert niet alleen steun, troost, hoop en inspiratie, maar ook een gemeente in beweging, gericht op de toekomst, maar met behoud van de eigen doperse identiteit.

Bron: 'De populariteit van 'De winden God's vandaag' - een klein onderzoek naar een reeds lang afgewezen lied', een artikel van Pieter Post dat verscheen in het ADW van mei/juni 2001.